ارتباط روحانیت با کودکان؛ پیوندی از جنس محبت و هدایت
روحانیت، به‌عنوان راهنمای معنوی جامعه، مسئولیتی فراتر از پاسخگویی به مسائل دینی بر دوش دارد؛ یکی از این مسئولیت‌ها، ایجاد ارتباطی عمیق و مؤثر با کودکان است. کودکان، با قلب‌هایی پاک و ذهن‌هایی پذیرنده، همچون زمین‌های آماده‌ای هستند که اگر بذر محبت، اخلاق و معرفت در آن‌ها کاشته شود، ثمره‌ای درخشان در آینده خواهند داشت.
یک روحانی زمانی که با لبخند، مهربانی و زبان کودکانه با کودکان سخن می‌گوید، نه‌تنها آن‌ها را جذب دین و معنویت می‌کند، بلکه الگویی عملی از رفتار اسلامی را به نمایش می‌گذارد. وقتی کودکی دست روحانی را می‌گیرد و از او سؤالی می‌پرسد، در واقع به او اعتماد کرده و منتظر پاسخی است که دل کوچک اما کنجکاوش را آرام کند.
حضور روحانیت در کنار کودکان، به آن‌ها حس امنیت و تعلق می‌دهد. اگر یک عالم دینی در نماز جماعت، در مراسم مذهبی یا حتی در کوچه و خیابان، کودکی را نوازش کند، با او صحبت کند و برایش وقت بگذارد، این کودک در آینده نسبت به دین و ارزش‌های آن دیدگاهی محبت‌آمیز و صمیمی خواهد داشت.
امام علی (ع) می‌فرمایند: «دل کودک چونان زمینی خالی است که هرچه در آن کاشته شود، می‌پذیرد.» پس چه زیباست که این زمین با مهر و آموزه‌های ناب اخلاقی و دینی آبیاری شود. اگر روحانیون بتوانند دوستی و محبت را با حکمت و هدایت درهم‌آمیزند، می‌توانند پلی میان نسل امروز و ارزش‌های اصیل دینی بسازند؛ پلی که در مسیر آن، نور هدایت و گرمای عشق جاری است.
سید محبوب هاشمی
