غیبت مبهم

یکی از مسئولیت‌های اجتماعی ما این است که هرگز بدی‌ها و عیب‌های برادر دینی خود را بازگو نکنیم.

 

گاهی به گمان خود، باهوشی به خرج می‌دهیم و عیب‌های کسی را به‌صورت اجمالی نقل می‌کنیم، درحالی‌که این کار می‌تواند به اشکال مختلف انجام شود.

 

مثلاً وقتی نام شخصی به میان می‌آید که مشکلات اخلاقی دارد یا مورد پسند ما نیست، می‌گوییم:

 

خیلی علیه‌السلام نیست!

چندان آدم خوبی نیست!

یک حرف‌هایی درباره‌اش هست!

مردم حرف‌های خوبی در موردش نمی‌زنند!

و...

 

ما گمان می‌کنیم که با این جملات مبهم، عیب او را مستقیماً بیان نکرده‌ایم و این روش، بهتر از گفتن مستقیم عیب‌های اوست.

 

اما امروز با تأمل در برهان سبر و تقسیم دریافتم که این روش بسیار ناپسندتر است. زیرا مخاطب، بدترین عیبی را که به ذهنش می‌رسد، از این جمله‌ی مجمل برداشت می‌کند و متاسفانه تمام احتمالات ممکن را در نظر می‌گیرد. درحالی‌که شاید آن فرد فقط یک مشکل جزئی داشته باشد یا عیب کوچکی را اصلاح کرده باشد، اما با چنین عبارات مبهمی، ذهن مخاطب را به سمت گناهان و بدی‌های بزرگ سوق می‌دهیم.

 

این مسئله واقعاً ناپسند است. امید که خداوند ما را مشمول مغفرت و رحمت خویش قرار دهد.

 

سید محبوب هاشمی

۱۴۰۳/۱۱/۲۰

 

 

رمز صعود

بسم الله الرحمن الرحیم

 

امروز اول صبح بیرون رفتم و منظره عادی با حکایت بالای را دیدم؛ هوا سرد بود و دود از دود کش خانه ها داشت زمین را ترک میکرد و به سمت آسمانها صعود. یک کم که جلو تر رفتم همچنان ریز ذره های خاک را دیدم که از حرکت موتر تکان خورده بود آنها همچنان در حال ترک زمین....

این قصه عادی است و همه همواره با آن مواجه میشویم اما فکری را در ذهنم بوجود آورد که درس بزرگی برایم هست.

اگر علقه به زمین بود و وابستگی به دنیا همواره جذب این کره خاکی میشویم و اگر ما سبک شدیم از بار سنگین مادیات آنوقت زمین ظرفیت جذب ما را نخواهد داشت و خود بخود صعود خواهیم کرد. بنظرم رمز دقیقا همین جا است تا سنگینی مادیات را به دوش میکشیم همواره زمین گیر هستیم و هر وقت از مادیات فاصله گرفت آن وقت عالم ماده و زمین دیگر توانایی پذیرش ما را نخواهد داشت.

من اندکی بخود فکر کردم که چه چیزی مرا زمین گیر کرده فقط دو چیز را یافتم که مانع صعودم بود حب النفس و حب دنیا ان شاءالله خداوند توفیق دهد که همه علقه های ما فراتر از عالم ناسوتی باشد.

#سید_محبوب_هاشمی
۱۴۰۲/۹/۱۵

 

زندگی طراز قرآن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیم
سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنْفُسِهِمْ

اینگار شبی مهتابی را دیگر دلبری نیست
اینگار موج دریا را دیگر رهگذری نیست
ز آفاق تا همه انفس همه همدم خواهند
بشر را اینگار جز مجازی همسفری نیست

مع الاسف در زمانی زندگی میکنیم که غالب جوانان گیج شده قرآنکریم برای هر لحظه ی ما برنامه دارد و خیلی هوشمندانه تمام خوراکی های ما را تنظیم کرده است. اگر اندکی به آیات الهی توجه ظاهری هم داشته باشیم به خوراکی های ما، دیدنی های ما، خیالات و تفکر ما، دور همی های ما و... جهت داده است.

اما آنچه در رسانه های جمعی مشهود است و آنچه را در اطراف میبینیم غیر آنچیزی هست که قرآنکریم بیان داشته است. خوب دقت کنید پست های که خیلی ها میگذارد یا هتاکی است، یا شوخی بی مورد، یا سرگرمی های وقت گیر بی فایده و غیر ذالک؛ پس ما دقیقا کجا روانیم؟ تفکر در کجای زندگی مان قرار دارد؟

دوستی ما، همنشینی ما، جهت گیری اجتماعی ما، نوع رفتار ما، نوع صحبت ما، و... دقیقا به کدام معیار تنظیم شده؟ آیا آنچه از معارف اسلام آموختیم در شخصیت ما بیشتر منعکس میشود یا آنچه از تفکر نهلیسم از طریق رسانه های غربی به ما تحمیل شده؟

از همه عزیزان التماس تفکر
به امیدی روزی که جامعه جهانی به طراز قرآن زندگی کند.

سید محبوب هاشمی (جمعه | ۲۷-۵-۱۴۰۲)

دهکده انسانیت

مشخصات مقاله

عنوان	دهکده انسانیت
فرمت	pdf
حجم	2.48mb
نویسنده	سید محبوب هشمی
تعداد صفحه	3 ص

دانلودمستقیم

 

---

 

به نام خالق هستی!

بهشت لایی دستان توست آزاده
ملائیک ز خلقتت شگفت آزاده
خدا و عرش کبریا داند قدری تو و بس
الفبای خلقت برای توست آزاده

 

دهکده انسانیت:
بیایید با این مقدمه شروع کنیم
خداوند متعال خواست تحفه یی به عالم هستی بدهد یا بهتر است بگویم آقا و سرور به عالم هستی بدهد انسان را خلق کرد. بیاییم ببینیم انسان چی تفاوت با دیگر موجودات دارد.
ارسطو میگوید انسان دنیایی از عجایب است.
حالا فارغ از بحث بیولوژیکی چیستی انسان ، بررسی کنیم فاصله انسان تا انسانیت چیست؟
همانطوریکه ارسطو میگوید انسان موجود عجیبی است که کاملاٌ دقیق هم میگوید یک تفاوت عمده انسان با دیگر موجودات اینست که انسانها با صفتش عجین نیست در حالیکه دیگر موجودات بدون استثناء با فطرتش و صفتش عجین است ( از صفت و فطرتش جدایی ندارد ) مثلا پلنگ همان خاصیت درندگی را دارد و همیشه درنده هست. ولی فطرت ، صفت و نهاد انسان انسانیت است که بد بختانه تمام انسانها این خاصیت را ندارد.
حالا چطور انسان به انسانیت میرسد؟
باید کراماتش را بشناسد بعد از آن بطور ناخودآگاه به مسیر انسانیت میرود.
خداوند به پهنای عالم هستی موجودات بی شمار آفریده که  گاهاٌ انسان غرق حیرت میشود مهتاب به آن زیبایی آفریده که خود بنده ساعت ها می بینمش اصلاٌ خسته گی ، گرمی و سردی حس نمیکنم.
همین ستاره ها و کهکشان ها به قدری زیباست که بعضا انسانها با دیدن آنها خود خدا را گم میکند که در طول تاریخ شاهد بودیم. یا بیایم موجودات تحت البحری را بررسی کنیم بعضی های این موجودات کوچک به قدری زیبا آفریده شده که با دیدنشان آرزو میکنیم کاش مثل آنها بودیم ولی با این همه خداوند به انسان مدال ( لقد کرمنا بنی آدم ) را داد وبا آفریدن انسان افتخار ( احسن الخالقین ) را گرفت.
و واقعاٌ انسان موجود عجیبی است.
آهای!! راه دهکده انسانیت از کجاست؟
به این جمله دقت کنید " در دهکده انسانیت هیچکس مست نیست "
بلی دوستان اکثر ما مست هستیم حالا مست چی؟  بعضی ها مست پول اند بعضی ها مست قدرت همینطور مست شهرت ، مست علم ، مست امیال و.....
دقیقاٌ همین مستی مارا از قالب انسانیت جدا کرده است. وقتی از این مستی دور شدیم یا بهتر است بگویم او روح مقدس خداوند که در وجود ما هست را پیدا کردیم میرسیم به نقطه پایان آری به خودی خودی انسانیت.
ویژه گی های آن دهکده:
زیبایی خاص دهکده انسانیت آنست که همه موجودات هستی : گلهای زیبا ، درختان ، کوه ها ، پرنده های خوش آواز حتی گرگ های وحشی برای انسانهاست نه انسانها برای آنان چنانچه در وضعیت بیرونی ( خارج از این دهکده ) انسانها به خدمت دگر موجودات هستند و یکدیگر خود را قربانی پول ، دارایی ، مقام و....میکند.
و بخاظر چند وعده غذا و امیال شخصی کراماتش را زیر پای میکند و آدم میکشد. 
ولی داخل آن دهکده انسانها تمام چیزش را فدایی همنوعش میکند انسانهای آن دهکده به آن عقلانیت رسیده که میداند هیچ چیز ارزش اشک طفل خوردسال و مادر مریض اش را ندارد انسانهای آنجا به آن عقلانیت رسیده که زنده گی شان را وقف سفره های رنگین نمیکند انسانهای آنجا به آن عقلانیت رسیده که عزت نفسشان را با هیج چیز تبدیل نمیکند و بخاطر چند وجب خاک چند بشکه نفت ملتی را قتل عام نمیکند.. و چندین و یژه گی دگر.......
آری در آن دهکده فقط واژه های خوبی و سرود های همدلی میشنوی و در آن دهکده هر انسان تجلی گر نور خداوند هست که در درون او نهفته است. و واقعا خداوند لذت میبرد از چنین آفرینیش.
وسلام علیکم...                      

نوسینده : سید محبوب " هاشمی "(1398 )